امسال قسمت شد ایام اربعین با ماشين يكى از دوستان طلبه تا مهران رفتيم، سه نفر بوديم عمامه هايمان(يك سياه و دو تا سفيد) گذاشتيم عقب ماشین كه ظاهراً از پشت شیشه خيلى نمود داشت، طورى كه هر وقت ترافيك مي شد، ماشين كنارى، به بهانه اى شروع مي كرد با ما حرف ميزد، يكى داد ميزد: فقط قم ديگرى مي گفت:حاج آقا خيلى مخلصيم! يكى ديگه التماس دعا مي گفت، يكى آمار مرز را از ما مي پرسيد كه آيا بدون ويزا يا پاس(به قول خودشان)مي توانيم رد شويم، ما هم از آنجايى كه هم دقيق نمي دانستيم و هم شايعاتى شنيده بوديم و از همه مهمتر نمي خواستيم زائر سيد الشهداء عليه السلام را نگران كنيم، معمولا همراهى مي كرديم و با انرژى مي گفتيم«ان شاء الله».
رسم علماء بر اين است، وقتى فرصتى پيش مى آيد و همديگر را ملاقات مي كنند، مباحث علمى مطرح مي كنند تا هم قوت علمى طرف مقابل برايشان روشن شود، هم از وقت استفاده كنند، تا اينكه بخواهند بحث هايى از گوشى همراه و تلگرام و فالورهاى اينستاى همديگر و يا بحث هاى سياسى كه اگر نگوييم باعث گناه و ضرر أخروى مي شود، فايده اى هم در زندگى ندارد.
الحاصل اينكه ما هم به تأسى از علماء يكى از مباحث علم اصول از كتاب رسائل را مطرح كرديم الحمدلله هم نظر نبوديم، كه بحث طولانى و داغى شد، به گونه ای که گرمى هوا و گرسنگى و تشنگى هم از يادمان رفت و آنقدر داغ شد كه سر و صدايمان به ماشين هاى اطراف مي رسيد، اما اين بار وقتى كنارمان مى آمدند، مطمئن مي شدند كه در حال دعوا كردن هستيم. می گفتند: حاج آقا كوتاه بيا! از شما بعيده صلوات بفرستيد! لبخندى مي زديم و مي گفتيم؛ داريم مباحثه مي كنيم! چشمانشان گرد مي شد و ابروهايشان بالا مي رفت و مي پرسيدند: مباحثه چيه!؟
همان مذاكره است؟!
جواب مي دادیم در مذاكره بايد خنديد، مگر نديدید آقاى ظريف را!، اما اين مباحثه است، يعنى بحث كردن در مورد يك مسئله علمى!
مباحثه از سنت هاى حسنه حوزه علميه است و الحمدلله هنوز هم پابرجاست و به قول علما منسوخ نشده و اى كاش اين سنت در مدارس و دانشگاه هاى ما هم وجود داشت آن وقت رشد كيفى علمى را در كشور احساس مي كرديم، نه كارخانه توليد مدرك!
در كشور ما هيچ نظام آموزشى اى قديمى تر و بهتر از حوزه علميه نيست، قديمى تر كه واضح است فكر نمي كنم كسى ايرادى در آن داشته باشد، ولى از باب توجه بايد اشاره كرد، تأسيس حوزه علميه حداقل از زمان امام صادق عليه السلام و شاگردانشان است.
تازه، آيت الله شب زنده دار(مدرس درس خارج و فقيه شورا نگهبان) در مصاحبه با هفته نامه افق حوزه فرموده است «ژاپنى ها برنامه اى كه براى مراكز آموزشى شان در سال ٢٠٥٠ در نظر گرفته اند، دقيقاً مطابق با روش حوزه دارى مرحوم آيت الله شيخ عبدالكريم حائرى است!»
ژاپنى ها بعد از تحقيقات و تجربيات بسيار به اين نتيجه رسيده اند، نظام حوزه علميه مرحوم حائرى بهترين سيستم و نظام آموزشى است و براى تربيت محقق و پژوهشگر در سطح كلان، نظام سنتى حوزه علميه بهترين روش است و مي توان گفت، آنها در اين تحقيقات قطعا تمام مراكز علمى دنيا را بررسى كرده اند .
اين را براى كسانى بايد گفت؛ كه به فكر توسعه كشور هستند، و قائل به سیستم وارداتی آموزش هستند (حالا يك روز آمريكا يك روز تركيه يك روز مالزى يك روز انگلستان و ...) و پيشرفت جامعه را مرهون این واردات می دانند.
حال آنكه حداقل در بسيارى از موارد آباء و اجداد ما كار را تا حدّى پيش برده اند و ما حداقل كارى كه مي توانيم انجام دهيم اين است، با جديت و تلاش بى وقفه آنرا ادامه دهيم، ولى متأسفانه عده اى از تاريخ اين مملكت فقط اسم كورش و مقبره اش را به ارث برده اند و تمام همّ و غمّشان در زندگى همين است و همواره انتقاد می کنند كه چرا بقيه مثل آنها نيستند!
سيد مجتبى كيا از طلاب مدرسه علمیه شهیدین
